www.rpgexodus.fora.pl

Smilodon

(Artykuł zamieszczony przez biologa behawiorystę Paula Smile z Urzędu Informacji Publicznej na oficjalnej stronie przedstawiającej odkrycia Unii. Pod naciskiem przełożonych dzień po publikacji z artykułu zniknęły dwa ostatnie zdania.)

Draconis Nothus (łac. Smoczy bękart) – Stworzenie odkryte w 2582 roku przez robota badawczego wysłanego na wyprawę badawczą w głąb kontynentu przez jeden z urzędów Unii.
Sylwetką Draconis Nothus przypominają z grubsza skrzyżowanie warana z mamutem. „Mamucia” głowa z gadzią paszczą pozbawioną narządów zmysłu, osadzona na dość krótkiej i masywnej szyi, masywna przednia część tułowia, z potężnymi przednimi łapami znajdującymi się pionowo pod ciałem (jak u ssaków), zwęża się stopniowo do tyłu. Tylne łapy umieszczone są z boku ciała (jak u gadów). Dwa ogony umieszczone jeden obok drugiego osiągają długość od 100 do 150% reszty ciała.
Charakterystyczną cechą jest silnie pofałdowana skóra pokryta bardzo niewielkimi łuskami, tak, ze nawet z bliska sprawia wrażenie gładkiej. Ciekawostką jest, że im starszy osobnik, tym więcej warstw skóry może on posiadać (jedna pod drugą).

Smoki Februsiańskie są nie tylko ciepłolubne, ale wręcz ognioodporne. A to za sprawą swojej niezwykłej skóry (jak donosi robot, nie udało się uzyskać egzemplarza do badań). Skóra, jak także wyściółka podniebienia, nie tyle chroni organizm przed ciepłem, co w nieznanym bliżej procesie przerabia energie cieplną w kalorie, które zwierze wydatkuje na działanie. Dzięki takiemu procesowi jedynym czego Smoki potrzebują od pożywienia jest budulec dla ich ciał. Im starszy osobnik tym wyższą temperaturę jest w stanie znieść, ponieważ większa liczba skór skuteczniej przechwytuje ciepło nie pozwalając mu zniszczyć wnętrza ciała.

Jedynym zmysłem posiadanym przez te stworzenia jest rodzaj termowizji. Bodźce odbierane są również poprzez skórę. Istnieje podejrzenie, że im starszy osobnik i więcej warstw skóry posiada, tym doskonalsza jest jego termowizja. Zakłada się, że nie potrafią one "obejrzeć" nic zbyt gorącego by mogły pobierać z tego ciepło bez szkody (jest to dla nich zbyt jaskrawe - przekładając pojęcie na znane nam mechanizmy termowizji), ani nic zbyt zimnego by mogły czerpać z tego choć odrobinę ciepła.
(Inari oferuje olbrzymie stawki za skórę lub żywy egzemplarz, jednak nie kwapi się by same podjąć tak niebezpieczną i daleką wyprawę badawczą.)

Cala populacja trzyma się okolic obfitujących w wulkany, gejzery, gorące źródła i podobne atrakcje. Jednak naprawdę stare osobniki przebywają często w olbrzymich grotach wulkanicznych i na skraju jezior lawy.

Jak przystało na imienników legendarnych bestii także smoki żyjące na Februsie potrafią zionąć ogniem. Ich wielka głowa zawiera stosunkowo niewielki mózg i paszcze, a przeszło dwie trzecie jej objętości zajmuje zbiornik gdzie stworzenie magazynuje gazy łatwopalne (uzyskiwane prawdopodobnie z pożywienia) głównie wodór. Pełny zbiornik wystarczy na jeden do trzech płomieni (zwierzęta te zwyczajnie nie potrafią wystarczająco szybko zamknąć przesłony po uwolnieniu gazów by ściślej wydatkować ich ilość), potem Smok musi czekać aż zbiornik zapełni się z powrotem w stopniu wystarczającym na zionięcie (przynajmniej jedna trzecia zbiornika). Czas czekania zależy od zawartości odpowiednich pierwiastków w pokarmie lub może w powietrzu(?), ale całkowite napełnienie nigdy nie trwa krócej niż koło tygodnia, niezależnie od rozmiarów osobnika, może trwać jednak znacznie dłużej gdy w okolicy nie ma czym uzupełnić zapasów do mieszanki gazów.
Płomieni używają do podpalania okolicy gdy brakuje im ciepła niezbędnego do uzyskania energii lub (głównie mniejsze sztuki) do obrony przed drapieżnikami.

Draconis Nothus rosną całe życie (na ile wystarczy im budulca) i mogą osiągać niezwykle imponujące rozmiary (największy zaobserwowany miał 13m wysokości i niemal dwa razy taką długość licząc bez ogona). Nie mają przy tym w żaden sposób ograniczonego limitu wieku, chyba, że limit ten jest tak absurdalnie wielki, że praktycznie niesprawdzalny w obecnych warunkach.

Smoki nie posiadają płci, jako takiej. Każdy osobnik posiada w ciele jamę rodną (co potwierdzają zdjęcia sonaryczne wykonane przez robota) w której cały czas dochodzi do pączkowania. Najpierw powstaje zgrubienie które rośnie i przybiera postać dojrzałego osobnika w miniaturce. Kiedy młode zapełnia jamę oddziela się od ciała rodzica i zostaje wydalone jako w pełni dojrzały (choć znacznie mniejszy) osobnik. Młode zaczyna pączkować jeszcze przed opuszczeniem ciała rodzica, kiedy tylko jego ciało uformuję się dostatecznie. Jednak pierwsze ciąże są nieefektywne, ponieważ stworzenia są zbyt małe i giną nie będąc w stanie pobierać wystarczająco ciepła. Szacuje się, że młode by przeżyć musi mieć wielkość jamnika, a rodzic by wydać na świat potomstwo zdolne do przeżycia rozmiar dwukrotnie przekraczające rozmiar niezmodyfikowanej genetycznie świni.
Kiedy tylko młode opuści ciało rodzica rozpoczyna się kolejny proces pączkowania. Trwa on tyle ile trzeba by zapełnić jamę rodną rodzica, więc zależy od wielkości rodzica i spożywanego pokarmu, nie podlega żadnym innym terminom do których przywykliśmy. Młode jeszcze przebywając w ciele rodzica jest jego dokładną kopią (nie licząc rozmiarów), również pod względem genetycznym. Możliwe, że wszystkie Smoki żyjące na Februsie mają ten sam kot genetyczny.
Ciekawostka: Zdarza się, że młode jeszcze pozostające w jamie rodnej rodzica wydaje na świat potomstwo zdolne przeżyć, ale tylko w momencie gdy pierwszy rodzic jest tak wielki, że dziecko osiąga wielkość umożliwiającą skuteczny rozród zanim jeszcze wypełni jamę rodną rodzica i samo zostanie wydalone na świat.

Z powodu uzależnienia od ciepła Smoki prowadzą zwykle dzienny tryb życia, choć na terenach termo aktywnych mogą być aktywne cała dobę. Nie zanotowano by potrzebowały snu, jednak gdy się zbytnio ochładza zapadają w letarg z którego budzą się kiedy temperatura się podniesie, nie później jednak niż po kilku dniach. Jeśli w tym czasie temperatura się nie podniesie Smoki szukają cieplejszego miejsca lub próbują podpalić okolicę by uzyskać ciepło.
Żyją zwykle w pobliży innych osobników tego gatunku, lecz nie wchodzą w żadne wzajemne relacje. Nie współpracują, nie rywalizują, nie próbują pożerać młodych nawet znacznie mniejszych od siebie.
Wszystko pozostałe znajdujące się w zasięgu ich zmysłu traktują jak pożywienie. Dotyczy to nawet niewielkich egzemplarzy co często kończy się ich śmiercią gdy próbują pożreć jakieś większe od siebie zwierze. Ataki takie są jednak przypuszczane bez żadnej agresji i widocznego wzoru. Niezależnie czy mają szanse powodzenia. Z tego powodu śmiertelność młodych jest niezwykle duża.

Draconis Nothus są stworzeniami wszystkożernymi. I znów nie na ziemski dobrze nam znany sposób. Jedzą wszelkiego rodzaju rośliny, zwierzęta, padlinę, zwierzęce odchody, ziemię, a nawet niektóre rodzaj skał. W ten sposób budują swoje ogromne ciała. Jednak im większe osobniki tym mniej prawdopodobne jest skuteczne polowanie. Rozpędzenie tak wielkiej masy do pościgu jest zbyt wielkim wydatkiem energii by się opłacało. Co innego gdy zwierze jest ranne lub podejdzie nieostrożnie blisko.
By podołać takiej diecie natura wyposażyła je w potężne szczęki wypełnione rzędami nierównych, ostrych i rosnących całe życie płytek kostnych.
Z racji braku układu wydalniczego Smocze Bękarty zwracają niestrawione resztki pokarmu, jednak jest to zwykle zaledwie około 2% zjedzonej masy.
Niestety nie udało się dotąd zbadać ich systemu trawiennego, a jedyny robot który natrafił na ten gatunek przestał nadawać jakiś czas później. Jeśli zbadał on układ trawienny Smoka Februsjańskiego była to prawdopodobnie ostatnia rzecz jaka zrobił.

Nie zarejestrowano jeszcze żadnego przypadku kontaktu Draconis Nothus z człowiekiem. Nie zaobserwowano również żadnego gatunku choćby w niewielkim stopniu podobnego do tych stworzeń.

SI robota nie mogło w żaden sposób zrozumieć działań Draconis Nothus ani znaleźć w nich żadnej strategii przetrwania. Naukowcy po przeanalizowaniu przesłanych danych uznali, że stworzenia te są wyjątkowo potężne, gdy osiągną już pewne rozmiary, i żyją wystarczająco długo (stare osobniki są zwyczajni zbyt wielkie i mają zbyt wiele warstw skóry, by coś mogło im zagrozić), a rozmnażają się dość często, by w końcu któreś młode osiągnęło wielkość przy której nic mu już mu nie zagraża, dlatego mogły sobie pozwolić by zwyczajnie być głupie, bez szkody dla populacji gatunku.
Dopóki nie zostaną poczynione dalsze informacje jest to jedyna, choć nieoficjalna teoria wyjaśniająca ich dziwne zachowania.

Podsumowując. Draconis Nothus są stworzeniami prymitywnymi, lecz doskonale dostosowanymi do warunków w jakim przyszło im żyć. Przypominają tym ziemskie krokodyle, których budowa i strategie przetrwania pozostały skuteczne mimo iż nie zmieniały się przez 70 mil. lat
Jedynym bardziej skomplikowanym narządem jest skóra.

Dla przeciętnego człowieka liczba dziwactw zawartych w tym stworzeniu przez matkę naturę wystarczyłaby do ubarwienia całej armii istot z tej obcej planety. Jednak ja gdy przeglądam zdjęcia i filmy nadesłane nam przez robota wiem jedno. Nie jesteśmy w domu.

Gary · Wysłany: Wto 16:50, 19 Mar 2013 Temat postu:

Brawo! bardzo ciekawe stworzenie nadające odrobinę baśniowy klimat w februsiańskim wykonaniu. Prawidłowo należy umieścić je w oddaleniu od zatoki pionierów inaczej ludzie mieli by z tym gatunkiem mnóstwo kłopotów a tak jest taka naukowo potwierdzona legenda. Podoba mi się.

Leon · Wysłany: Nie 23:44, 24 Mar 2013 Temat postu:

Pomysł bardzo ciekawy. Dwa ostatnie zdania świetne. Nie wiem tylko czy brak różnorodności genetycznej nie czyniłby tych stworzeń zbyt podatnymi na ataki drobnoustrojów (jeden szczep bakterii mógłby przetrzebić całą populację).

Smilodon · Wysłany: Pon 15:40, 25 Mar 2013 Temat postu:

Też o tym myślałem, ale widocznie mają niezłą odporność, albo jakąś inną cechę. Brak różnorodności jest tylko teorią i człowiek o tych stworzeniach nie wie jeszcze wielu rzeczy.

kelmut

Brilliant! Wszystko mi się podoba. Szczególnie ocenzurowane zdania. Samo "nie jesteśmy w domu" to w ogóle świetna zajawka, na pewno musi grać większą rolę w całym RPG, może motto?

PS. Ja w tych smokach widzę takie trochę proto-polimorfy.

Smilodon

Dziękuję.
Motto jak najbardziej, ale czy nie będzie za proste?
Polimorfów nie chcę z nimi łączyć, ale się zastanowię jeszcze.

Maciek

A ja mam pytanie Razz

Co nie zmienia faktu, że też mi się podoba ten dziwny stwór Smile

)
Pytania:

1. Jakie przybliżone zakresy temperatury są w stanie "obejrzeć"? Czy jakbym podszedł do nich zasłonięty jakąś osłona bądź tarczą, która będzie miała dla nich niską temperaturę , np 10 stopni to mnie nie zobaczą tak?

2. Interesuje mnie letarg, czy jeżeli w niego zapadną a temperatura jeszcze opadnie i się już w ogóle nie podniesie to się nie wybudzą i zdechną z głodu ? :>

3. Jakie inne zwierzęta one mogą jeść, które sa dla nich dostępne ze względu na środowisko w jakim żyją? Rozumiem, że takie których jeszcze nie wymyśliliśmy Razz

Smilodon

Zakres temperatury różni się, zależnie od stanu rozwoju osobnika, przy czym większe zróżnicowanie ma górna granica niż dolna. Dolna granica Wacha się od 15 stopni dla zupełnie młodego, do około ) stopni dla silniej rozwiniętych. Niżej się już nie przesuwa, lub niewiele. Gdybyś okrył się tarczą -5 stopni to stworzenie widziałoby Cię jako czarną plamę. Górny zakres u młodych może wynosić niecałe 80 stopni a u starszych nie jest jednoznacznie ustalony, ale wiadomo że takie które osiągną już rozmiary kiedy żadem naturalny drapieżnik im nie zagraża (poza ludźmi i polimorfami) potrafią widzieć lawę.

Raczej się wybudzą i spróbują uciec ze strefy zimna. Zależy to jednak od ilości początkowej energii zmagazynowanej. Może się zdarzyć że się nie wybudzi, lub że po wybudzeniu nie będzie miał dość siły by uciec ze strefy zimna.

Właściwie jedzą wszystko, nie specjalnie przejmują się nawet toksynami. Wszystko co jest na tyle wolne by nie uciec, lub na tyle głupie by podejść, i przy okazji na tyle małe, by dało się zabić. Wiadomo, że młode wielkości psa, nie zabije czegoś wielkości niedźwiedzia.